Visjes, vluchten en fouilleren

Woensdag was het Britt haar 12e verjaardag. Iedereen hartelijk dank voor alle felicitaties via Facebook, Instagram, Whatsapp en telefoon. We hebben er niet veel aangedaan, in Nederland krijgt ze nog wel een feestje.
We zijn al vroeg naar het strand vertrokken maar daar werden de meiden helaas getrakteerd op visjes. Ze waren met z’n tweeën in de zee toen ze terecht kwamen in een hele grote school hele kleine visjes. Al gillend kwamen ze het water uit. Britt had de visjes in haar haar zitten en Danique in haar bikini. Voor hen was de pret toen wel over. We zagen continue hele grote zwarte vlekken in het water, iedere keer kwam er een grote school visjes langs zwemmen. De meiden durfden het water niet meer in en zijn richting zwembad vertrokken. Wij zijn later nog wel het water in geweest maar wel op de uitkijk voor de zwarte vlekken.
’s Avonds zijn we voor de laatste keer met Dave uit eten geweest en hebben we afscheid van hem genomen. Raar idee dat we nu niet weten wanneer we hem weer zien.
Woensdagnacht werden wij nog getrakteerd op een fikse onweersbui. Wij zaten aan de kust en het onweer was landinwaarts maar de flitsen en de donders waren goed te zien en te horen. Eigenlijk ben ik heel bang voor onweer maar dit natuurgeweld vond ik zelfs mooi om te zien.

Donderdagochtend was het tijd voor de terugreis. Om 08.15 uur (15.15 uur Nederlandse tijd) zijn we in de auto gestapt en van Panama City Beach naar Fort Walton Beach Airport gereden. Daar hebben we onze huurauto ingeleverd en ingecheckt voor onze eerste vlucht naar Atlanta. Bij de douanecontrole was het wederom raak. Bij elke bodyscan die er van mij gemaakt wordt zien ze iets wat ze niet vertrouwen. Dus werd ik weer van boven naar beneden en van links naar rechts gefouilleerd. Deze keer werd er zelfs een drugstest afgenomen. De douanier ging met een stripje over mijn handen en over haar eigen, in rubberen handschoenen gestoken handen. Ik vroeg haar of ze wel nieuwe handschoenen had aangedaan, ik had natuurlijk geen zin om met de drugs van de vrouw voor mij te worden geconfronteerd. Ze keek me nogal verbaasd aan en gaf geen antwoord. Gelukkig werd er niets aangetroffen en werd ik weer herenigd met mijn gezinsleden, die dit natuurlijk allemaal geweldig grappig vonden. Op naar ons vliegtuig, om 12.00 uur stegen we op en 50 minuten later landden we al weer in Atlanta. Doordat wij van Central time naar Eastern time waren gevlogen was het nu bijna 14.00 uur (20.00 uur in Nederland). Een klein “sprintje” getrokken over het vliegveld want ons volgende vliegtuig vertrok om 15.00 uur. Maar we waren ruim op tijd en zijn toen in een 2,5 uur durende, stuiterende vlucht naar Newark gevlogen. Daar moesten we onze koffers weer ophalen en opnieuw inchecken voor onze derde en laatste vlucht naar Düsseldorf. Deze vertrok pas om 21.05 uur dus we moesten nog even wachten. Bijzonder om te zien hoe mensen direct in een dikke lange rij gaan staan wachten zodra de stewardess omroept dat ze over 10 minuten gaan beginnen met boarden. Dat zelfde gebeurt ook bij het verlaten van het vliegtuig. Zodra het vliegtuig stopt staat iedereen op, gaat zijn of haar tassen pakken en gaat dan staan wachten totdat ze er uit mogen.
De vlucht naar Düsseldorf was, met name voor mij, lang en vermoeiend. Ik was sinds de eerste vlucht al misselijk en dat ben ik nu nog steeds. Eten krijg ik bijna niet weg, voor degene die mij kennen, die weten dat het heel bijzonder is als ik mijn eten laat staan.
Maar vanmorgen om 10.15 uur zijn we veilig geland in Düsseldorf. Daarna op zoek naar onze koffers en onze auto en hup, richting huis.
En dan zit onze trip er al weer op, de 3 weken zijn voor bij gevlogen. Maar het is ook wel weer fijn om thuis te zijn. Nicole en Nicole, ontzettend bedankt voor het oppassen op ons huis, het zag er keurig uit.

Ik zal aankomend weekend proberen de foto’s te uploaden.