Brandalarm en watervallen

Maandagavond in ons hotel in Rochester. De meiden hadden net gedoucht en zaten met natte haren in hun pyjama op bed. Remco lag American Football te kijken en ik was bezig foto’s te uploaden in dit blog (wat ik nog niet helemaal goed door heb). Plotseling een oorverdovend lawaai, het brandalarm. Een mannenstem zegt door een intercom dat alle gasten hun kamer moeten verlaten en naar buiten moeten. Wij doen braaf wat ons gezegd wordt en gaan via de trap naar beneden en naar buiten. Daar aangekomen blijkt wel wat wij, de familie Onderwater, belangrijk vinden. We hebben alle 4 onze mobiel meegenomen. Overal staan mensen met portemonnees en tassen en wij staan buiten met onze mobiel.
Britt is behoorlijk geschrokken en moet huilen. Ik probeer haar te troosten en uit te leggen dat er waarschijnlijk niets aan de hand is maar als er een grote brandweerwagen en een politiewagen komen aanrijden helpt dat niet echt om haar weer rustig te krijgen. Uiteindelijk wordt ze weer rustig, dit komt ook door de andere mensen. Die staan allemaal heel relaxt te praten en te lachen. En door de brandweermannen die heel rustig een beetje heen en weer lopen. Na ongeveer een half uur mogen we weer naar binnen. De rest van de nacht heerlijk geslapen.

De volgende ochtend zijn we in de auto gestapt en naar de Niagara watervallen gereden. Wat een natuurgeweld, wat een water. Prachtig. We hebben ons niet heel dichtbij de watervallen gewaagd, wat er trouwens wel heel spectaculair uitzag. Mensen in plastic regencapes en op waterschoenen die bijna weg werden geblazen omdat ze zo dicht mogelijk bij het vallende water wilden komen. Of op een boot die heel dicht langs de 3 watervallen vaarde. Wij hebben rondgewandeld wat ook prachtige plaatjes opleverde, en droge voeten.
Het schijnt dat over 2 jaar de watervallen droog worden gelegd om reparaties uit te voeren aan twee bruggen. Lijkt me ook heel mooi om te zien, benieuwd hoe het onder al dat water er uit ziet.

’s Middags hebben we weer een flink stuk gereden, richting Washington. Onderweg kwamen we door een heuvelachtig landschap met her en der verspreid afgelegen dorpjes waarvan ik dacht dat ze alleen in de film bestonden. Kennen jullie de film To Wong Foo, Thanks for Everything met Patrick Swayze? In deze film komen een aantal drag queens door pech met hun auto in zo’n dorpje terecht. Ze moeten daar noodgedwongen een aantal dagen blijven tot hun auto gerepareerd is. Bij het zien van deze film had ik niet gedacht dat dit echt bestond maar ik denk dat, als wij pech met onze auto hadden gekregen, wij ook een aantal dagen vast hadden gezeten. En hadden moeten overnachten in het enige motel wat er was.
Maar wel heel leuk om te zien.
Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Clearfield , Pennsylvanie. Niet het spannendste stadje maar dat maakt niet uit, we komen hier om te slapen. ’s Avonds zijn we gaan eten bij een lokaal restaurant genaamd The Dutch Pantry. Weinig Dutch eten maar wel lekker. We hebben ondertussen al wel ontdekt dat je beter en goedkoper eet bij lokale restaurantjes dan bij de grote bekende restaurants.

Nu is het woensdagochtend en is iedereen langzaam aan het wakker worden. Zo lekker ontbijten en dan weer in de auto. Vandaag nog een aantal uren rijden naar Washington. Daar hebben we voor 3 nachten een hotel geboekt, kunnen we donderdag en vrijdag de stad bekijken en rijden we zaterdag weer verder.
Heeft iemand nog tips voor Washington?