Een bekeuring met vraagtekens

Woensdag was onze laatste reisdag. Vanaf donderdag verblijven we nog een week in Panama City Beach. De temperaturen lopen hier elke dag op tot rond de 100 graden Fahrenheit. Er wordt geadviseerd om tussen 10.00 en 15.00 uur binnen bij de airco te blijven. Dus woensdag maar in de auto met airco richting PCB (zo noemen wij Panama City Beach, klinkt een beetje als een enge ziekte).
De snelheid waarmee je hier in Amerika mag rijden op de Interstates is niet echt hoog. Gemiddeld zo’n 70 mijl per uur, dit is ongeveer 112 kilometer per uur. We rijden vaak op de cruise control en dan zon 10 mijl harder als dat is toegestaan. Maar woensdag op de Interstate 10 ter hoogte van Tallahassee reed Remco 85 mijl in plaats van 70 mijl per uur.
Waarom? Tja, dat vroeg de state trooper ons ook. Of er een reden was dat wij zo hard reden. Remco wist direct dat hij aan de kant gezet ging worden op het moment dat hij de auto van deze beste man in de tussenberm zag staan. En ja hoor, hij kwam achter ons rijden en de zwaailichten gingen aan. Hup, naar de kant en rustig afwachten wat er ging gebeuren. Op het moment dat de eerste state trooper bij ons stond kwam er nog een state trooper aanrijden. Pffff, alsof wij gevaarlijk zijn. Maar die reed al snel weer door. “Onze” state trooper nam het rijbewijs en de autopapieren mee naar zijn auto en kwam 5 minuten later weer terug met een bekeuring. Slik…. 251 dollar voor 15 mijl te hard. Dat was wel even schrikken. Maar op onze vraag hoe en waar wij, domme hollanders, deze bekeuring konden betalen wist hij geen antwoord. Dan vragen we dat wel aan Dave, dachten wij. Even later, we waren weer aan het rijden (keurig aan de snelheid gehouden vanaf dat moment), zie ik iets raars op de ticket staan. Tussen Remco’s geboortedatum en zijn geslacht staat “race” met daaronder de letter “W”. Betekent dit wat ik denk dat het betekent? Zetten ze in Amerika huidskleur op een bekeuring? Maar hier zou toch de letter “H” van human moeten staan, en niet een kleur? Later aan Dave gevraagd maar hij schrok hier net zo van als wij en hij wist ook niet zeker of wij het goed hadden. Dave adviseerde ons om de bekeuring niet te betalen maar daar zijn we nog niet uit.

Woensdagavond na 16 jaar eindelijk Dave weer gezien. Gezellig uit eten geweest en bijgepraat. Hij heeft het hard te verduren gehad tijdens de crisis. Dave heeft een eigen bedrijf dat vloerbedekking in hotels e.d. reinigt. Hij had een aantal jongens in dienst maar hij werkt op dit moment nog alleen.
Gisteren (donderdag) hebben we onze auto omgewisseld. Op de terugweg dachten we langs de kustweg terug te rijden zodat we van het uitzicht op de oceaan konden genieten. Helaas is alles volgebouwd met vakantiedorpen. Ik had het idee dat ik door Disneyland aan het rijden was. Keurige vakantiehuisjes, keurige tuintjes, straatjes en winkeltjes, vreselijk. En de oceaan? Niet meer te zien, helaas.
Dan maar richting ons appartement voor de aankomende week. Koffers uitgepakt, dat is ook wel weer fijn na 2 weken uit de koffer te hebben geleefd. We hebben een klein maar leuk appartement op 100 meter van het strand. En het strand? Spierwit zand en blauw water, dat wordt genieten. En hier kunnen we de zon weer in de zee zien zakken.
Vandaag gaan we waarschijnlijk lunchen met Carol en Mickey, twee tantes van Dave, die ons ook graag willen ontmoeten. We konden ook vanavond mee naar de bingo maar dat hebben we vriendelijk afgeslagen.